Byłam bardzo niepraktyczną osobą, a w zasadzie wciąż jestem, bo nadal chodzę z głową w chmurach, jednak zredukowałam sytuacje kiedy nie wiem co ze sobą zrobić do minimum. Nigdy się nie nudzę, zawsze mam coś do zrobienia. Jak zdołałam się ogarnąć? Jedno słowo – organizacja.
Dołączył: 2008-10-27 Miasto: Warszawa Liczba postów: 129 4 listopada 2019, 12:07 Jestem mamą 2 latka na wychowawczym, ustaliliśmy z mężem że będzie w domu do 3 lat więc w przyszłym roku od września do przedszkola. W czasie wychowawczego planowaliśmy od razu 2 dziecko i super wszystko się udało na początku roku byłam już w ciąży, wszystko miało sens, dziecko we wrześniu i czas na odchowanie dwójki. NIESTETY w kwietniu w 18 tygodniu ciąży poroniłam ;( od tamtej pory nie wiem już co ze sobą począc :( synek już jest coraz starszy, oczywiście mnie potrzebuje ale ja to już nie to co wcześniej. Jeśli chodzi o prace to nie chce wracać do swojej branży i chciałabym się przebranżowić więc powrót do pracy jest dla mnie niewiadomą :( oprócz tego wciąż chcemy mieć drugie dziecko i to nie dużo po młodszym, no ale troszke leczylam się ginekologicznie po poronieniu i teraz już niby mogę ale nie wiem czy się uda, boję się że może być znów coś nie tak, czas ucieka i ciąża to znów czas w domu . Na prawde wszystko wydaje mi się trudne i skomlikowane nie wiem co postanowić i zaplanować i co zrobić ze swoim życiem a jednocześnie ostatnia nieudana ciaża pokazała mi że nie można sobie zaplanować NIC, bo z dnia na dzień to co było piękne zostało mi odebrane. Napisałam bo szukam wsparcia, pocieszenia ? sama nie wiem, męczy mnie to wszysko :( Dołączył: 2018-10-07 Miasto: Liczba postów: 6760 4 listopada 2019, 12:38 Daj sobie czas od kwietnia tak naprawdę minęło niewiele czasu .Może zajmij się właśnie sprawami dot. zmiany wiele razy w ciągu życia może poronić i nawet o tym nie wie. To nie twoja wina tylko do góry Dołączył: 2017-09-05 Miasto: Liczba postów: 9890 4 listopada 2019, 12:39 Ustal sobie priorytety, Jeśli chcecie 2 dziecko to się starajcie. 3 lata różnicy między rodzeństwem to nie tak dużo, a zobaczysz, że nawet z taką różnicą będzie Ci łatwiej. Starsze poślesz do przedszkola i będziesz miała czas dla niemowlaka oraz na ogarnięcie domu. Z 2 mniejszych mniej samodzielnych dzieci z mniejszą różnicą wieku jest o wiele ciężej . Skoro zamierasz się przebranżowić, czyli zacząć od początku to nie ma znaczenia, kiedy wrócisz do pracy, chyba że masz już dość bycia w domuWspółczuje Ci poronienia, ale w kwestii organizacyjnej nic się przecież nie stało, że plany trochę się przesunęły. Cały czas macie szanse na ich realizację. Po bolesnych przeżyciach naturalne, że się martwiszNie pierwszy i nie ostatni raz w życiu coś pójdzie nie po Twojej myśli. Trzeba nauczyć się z tym godzić, że nie na wszystko mamy wpływ i starać się być elastycznym, bo inaczej dostaniesz kićka. Edytowany przez Marisca 4 listopada 2019, 12:44 Dołączył: 2011-06-10 Miasto: Opole Liczba postów: 3554 4 listopada 2019, 12:58 . Edytowany przez Aspenn 5 listopada 2019, 09:21 Dołączył: 2013-07-28 Miasto: Liczba postów: 987 4 listopada 2019, 13:40 bardzo mi przykro :( mama ginekolog otworzyla fundacje (Fundacja Ernesta) i tam dziala chat z psychologiem, wlasnie dla kobiet po stracie ciazy,napisz...mam nadzieje ze cos pomoga. Dołączył: 2007-08-31 Miasto: Yp Liczba postów: 4815 4 listopada 2019, 13:40 Nie warto sobie zycia komplikowcdla Ciebie tragédia, ale masz juz jedno zdrowe sie ginekokog nie widzi przeciwskazan, a Z mezem planujecir drugie dziecko, tó starajcie kolezanka poronila pierwsze dziecko, w sumie niewiadomo dlaczego. Odczekali roku. Szybko zaszla w druga ciaze I nie miala zadnych problemow. Urodzila niedawno zdrowe dziecko. awokdas 4 listopada 2019, 14:47 starajcie sie teraz, szkoda czekać, a nuż sie uda, myśl pozytwnie Dołączył: 2012-01-08 Miasto: Agnieszkowo Liczba postów: 243 4 listopada 2019, 15:47 Ja straciłam dwie ciaze po sobie , oczywiście ze może pójść coś nie tak. Nie poddawaj się , ale jeśli mogę Ci coś poradzić - poczekaj aż psychicznie będziesz się czuła lepiej. Ja nie byłam gotowa na 3 ciaze. Teraz mam cudownego synka , ale z konsekwencjami tego ze nie byłam w dobrej kondycji mierze się do dzisiaj. Obecnie jestem w czwartej ciazy. Proponuje wizytę u psychologa i najlepiej terapie. Głowa do góry kochana , nie jesteś z tym sama. Dołączył: 2007-02-06 Miasto: Liczba postów: 10562 4 listopada 2019, 18:03 mysle ze potrzebujesz czasu i spokoju a wszytsko sie ulozy. Moja siostra poronila trzy razy, pozniej uradzila zdrowa coreczke, za kilka lat blizniaki i pozniej jeszcze dwoje dzieci - ma piatke, sa juz prawie wszystkie dorosle . Zycze by ci sie ulozylo:) Dołączył: 2018-12-17 Miasto: Barbados Liczba postów: 432 5 listopada 2019, 10:48 Jestem mamą 2 latka na wychowawczym, ustaliliśmy z mężem że będzie w domu do 3 lat więc w przyszłym roku od września do przedszkola. W czasie wychowawczego planowaliśmy od razu 2 dziecko i super wszystko się udało na początku roku byłam już w ciąży, wszystko miało sens, dziecko we wrześniu i czas na odchowanie dwójki. NIESTETY w kwietniu w 18 tygodniu ciąży poroniłam ;( od tamtej pory nie wiem już co ze sobą począc :( synek już jest coraz starszy, oczywiście mnie potrzebuje ale ja to już nie to co wcześniej. Jeśli chodzi o prace to nie chce wracać do swojej branży i chciałabym się przebranżowić więc powrót do pracy jest dla mnie niewiadomą :( oprócz tego wciąż chcemy mieć drugie dziecko i to nie dużo po młodszym, no ale troszke leczylam się ginekologicznie po poronieniu i teraz już niby mogę ale nie wiem czy się uda, boję się że może być znów coś nie tak, czas ucieka i ciąża to znów czas w domu . Na prawde wszystko wydaje mi się trudne i skomlikowane nie wiem co postanowić i zaplanować i co zrobić ze swoim życiem a jednocześnie ostatnia nieudana ciaża pokazała mi że nie można sobie zaplanować NIC, bo z dnia na dzień to co było piękne zostało mi odebrane. Napisałam bo szukam wsparcia, pocieszenia ? sama nie wiem, męczy mnie to wszystko :( Wszystko będzie dobrze, poronienia się zdarzają, choć głośno się o tym nie mówi. Kuzynka męża za pierwszym razem poroniła, a później urodziła - trojaczki Wiadomo, że ci ciężko. Ale jeśli nie masz przeciwwskazań to starajcie się już i na pewno uda ci się zajść w ciąże. Też aktualnie zaczynam się starać o drugie dziecko - mam już jedno - córka 4 latka i również nie wiem czy wszystko pójdzie gładko....Kocham mojego chłopaka, żyję tylko dla niego, ale czuję że już nie mam siły i pare dni temu chciałam się zabić, ale on całą noc nie spał i mnie pilnował na odległość, bo niestety nie mieszkamy zbyt blisko siebie.. Nie wiem co ze sobą zrobić, chce żyć i być szczęśliwa ale nie wiem jak to zrobić. -- 24 lut 2014, 19:31 -- 27 Cze 2018, Śro 14:50, PID: 752762 Hej, mam 20 lat niedawno podjęłam decyzje o rzuceniu studiów, rodzicom o tym nie powiedziałam. Udaję, że chodzę na egzaminy a tak naprawdę siedzę w parku i zastanawiam sie nad swoim zyciem. Zamierzam się od nich wyprowadzić i znaleźć pracę, ale boję się że sobie nie poradze, chyba skończę pod mostem. Moja matka często mi powtarzała, że umię, czuje się jak bezwartościowa osoba. Nie mam wsparcia w rodzinie, rodzeństwie, nie posiadam nawet przyjaciół, bo kto chciałby sie zadawac z osobą, która nic nie mówi, jest odludkiem. Chciałabym znaleźć pracę za granicą, nawet na produkcji. Boję się tego co przyniesie los. smutna00 Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 14:58, PID: 752764 Mam tak samo, przytulam. Czemu od razu za granicą a nie w Polsce? nołlajf Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 15:04, PID: 752766 Bo w Polsce wynajem pokoi jest drogi. Za granicą można więcej zarobić i z tego co patrzyłam to pracodawca zapewnia zakwaterowanie, nie trzeba się wtedy o to martwić. Ja jestem strachliwym człowiekiem i nie potrafię nic sama załatwić smutna00 Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 15:06, PID: 752767 To tak jak i ja. U mnie sporo winy jest w roznianczeniu mnie przez mamę. Czemu przerwalas studia? 27 Cze 2018, Śro 15:09, PID: 752768 (27 Cze 2018, Śro 15:04)nołlajf napisał(a): Bo w Polsce wynajem pokoi jest drogi. Za granicą można więcej zarobić i z tego co patrzyłam to pracodawca zapewnia zakwaterowanie, nie trzeba się wtedy o to martwić. Ja jestem strachliwym człowiekiem i nie potrafię nic sama załatwić Tylko takie zakwaterowanie często jest, że mieszkasz w kilka osób w pokoju/domku, nie przeszkadzałoby Ci to? nołlajf Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 15:24, PID: 752770 Na studiach się męczyłam. W pierwszym semestrze ciągle były jakieś prezenacje, udawało mi się zawsze kogoś znaleźć do pary, ale wystąpienia przed wszystkimi mnie wykańczały. W sumie to nic mi tam nie szło, czasem asystenci się ze mnie śmali lub obrażali że czegoś nie umiem. Dwa tygodnie przed sesją byłam tak tym wszystkim zmęczona że nie dawałam rady wstać z łóżka. Nie wiem czy cokolwiek mnie w życiu interesuje. A mieszkanie z kilkoma osobami w pokoju by mi nie przeszkadzało. Znając mnie to bym udawała, że ich nie ma, do nikogo bym sie nie odzywała, tak jak na studiach. smutna00 Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 15:45, PID: 752772 Na studiach do nikogo się nie odzywałaś? I nie zjedli Cię? W sensie nie dokuczali? nołlajf Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 15:55, PID: 752774 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 27 Cze 2018, Śro 16:03 przez nołlajf.) (27 Cze 2018, Śro 15:45)smutna00 napisał(a): Na studiach do nikogo się nie odzywałaś? I nie zjedli Cię? W sensie nie dokuczali?Na początku troche się odzywałam, wszędzie z nimi chodziłam, ale z nikim tam się nie zaprzyjaźniłam. Dwie dziewczyny z grupy tylko krzywo na mnie patrzyły, ale tak to nikt mi nie dokuczał. Chciałabym cofnąć czas i znowu być w podstawówce, wszysko wtedy było łatwiejsze. Nauka mi dobrze szła, miałam najlepszą przyjaciółke i znajomych z którymi często wychodziłam na podwórko. Ahh... wtedy to czułam, że żyje. MiMała Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 16:18, PID: 752781 Rodzice potrafią s+ psychikę. Ale najgorzej jest ich słuchać i wierzyć w to. Wiem,ze łatwo się mówi, bo sama to przerabiałam. Niemniej, wyprowadzka to bardzo dobry pomysł. I mieszkania nie są wcale takie drogie, zależy jeszcze gdzie. Spokojnie byś się utrzymała z pensji produkcyjnej w Polsce. Boomshaka Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 17:02, PID: 752788 Po pierwsze mieszkanie z rodzicami dłużej niż do studiów jeszcze nikomu na dobre nie wyszło, prędzej czy później nastąpi konflikt albo staniesz się nieporadną sierotą pod skrzydełkami mamusi. Druga sprawa praca za granicą, przestrzegam to nie są wakacje, pal licho wyeksploatowanie fizyczne, najgorzej jest z psychiką. O ile przygłupy, ćpunki, dresy Jessiki żyją tam jakby Pana Boga za nogi złapali o tyle normalni ludzie często łapią tam doła, mają całkiem przykre przygody, nie potrafią się odnaleźć. Ja znam większość właśnie takich relacji od ludzi, hajs się zgadzał, nieźle zarobili ale powiedzieli, że już więcej nie wrócą, właśnie przez straszne towarzystwo, które akurat ima się łatwych robót typu pakowanie produktów, w firmach przewozowych, halach produkcyjnych itp. Jeśli jedziesz na proste prace to trzeba się z tym liczyć Acj Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 17:28, PID: 752794 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 27 Cze 2018, Śro 17:28 przez Acj.) Znajomy wyjechał za granicę ponad rok temu i się nie obłowił... szemrane agencje pracy. Zależy jakie masz doświadczenie na tym polu. Jak żadne, to chyba zacząć lokalnie. Chociażby te 3 miechy by mieć jakieś fundusze w razie co. Co do studiow, to im dłużej zwlekasz, tym pewnie bardziej zaboli. Nie znam Twojej sytuacji i może faktycznie lepiej jak najszybciej się wymiksować z domu... pytanie czy to aby odpowiednie rozwiązanie. Jaka Twoja decyzja nie była, to życzę Ci powodzenia. Będzie dobrze, bo innego wyjścia nie ma.;p niesmialytyp Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 17:34, PID: 752795 nie przejmuj się tymi studiami. Ja też zrezygnowałem z pierwszych studiów i wróciłem do studiowania po trzech latach, kiedy już jako tako się ogarnąłem społecznie. Z tobą może być podobnie, albo równie dobrze możesz olać studia całkiem, to nie jest żaden wyznacznik sukcesu. 27 Cze 2018, Śro 23:10, PID: 752822 Też przestałem chodzić na studia już na pierwszym semestrze i na kolejnych studiach to samo. Rodzicom powiedziałem, że mnie wylali. Fakt, było ciężko z rodzicami, ale sami uważali, że się do niczego nie nadaję, więc dość łatwo uwierzyli. Co do pracy i wyprowadzki, to polecam. Tak jak ktoś powiedziała w Polsce utrzymasz się z pracy na produkcji. Wiem po sobie. Myślę, że dobrym sposobem na aklimatyzację w nowym środowisku (mieszkanie i praca) jest posiadanie kogoś, kto pomoże Ci to wszystko ogarnąć. Jakiś znajomy, czy koleżanka. nołlajf Zarejestrowany(a) 01 Lip 2018, Nie 17:55, PID: 753307 (27 Cze 2018, Śro 23:10)Caveman27 napisał(a): Też przestałem chodzić na studia już na pierwszym semestrze i na kolejnych studiach to samo. Rodzicom powiedziałem, że mnie wylali. Fakt, było ciężko z rodzicami, ale sami uważali, że się do niczego nie nadaję, więc dość łatwo uwierzyli. Co do pracy i wyprowadzki, to polecam. Tak jak ktoś powiedziała w Polsce utrzymasz się z pracy na produkcji. Wiem po sobie. Myślę, że dobrym sposobem na aklimatyzację w nowym środowisku (mieszkanie i praca) jest posiadanie kogoś, kto pomoże Ci to wszystko ogarnąć. Jakiś znajomy, czy koleżanka. Ja cały pierwszy semestr zaliczyłam i dopiero w drugim semestrze na początku czerwca przestałam uczęszczać na zajęcia. Jeszcze nie byłam w dziekanacie, żeby złożyć podanie o rezygnacje. Może poczekam aż sami mnie wyrzucą, jak u ciebie wyglądał proces rezygnacji? Przysyłają jakieś pismo do domu? Ciągnie mnie do pracy za granicą, bo tyle co tam zarobie i oszczędze to w przeliczeniu na naszą walute wyjdzie calkiem sporo. Jeszcze nie wiem co mam robić, czy zostac w domu przez miesiac jeszcze i tu pracowac. u_what_mate Zarejestrowany(a) 01 Lip 2018, Nie 18:21, PID: 753311 (01 Lip 2018, Nie 17:55)nołlajf napisał(a): (27 Cze 2018, Śro 23:10)Caveman27 napisał(a): Też przestałem chodzić na studia już na pierwszym semestrze i na kolejnych studiach to samo. Rodzicom powiedziałem, że mnie wylali. Fakt, było ciężko z rodzicami, ale sami uważali, że się do niczego nie nadaję, więc dość łatwo uwierzyli. Co do pracy i wyprowadzki, to polecam. Tak jak ktoś powiedziała w Polsce utrzymasz się z pracy na produkcji. Wiem po sobie. Myślę, że dobrym sposobem na aklimatyzację w nowym środowisku (mieszkanie i praca) jest posiadanie kogoś, kto pomoże Ci to wszystko ogarnąć. Jakiś znajomy, czy koleżanka. Ja cały pierwszy semestr zaliczyłam i dopiero w drugim semestrze na początku czerwca przestałam uczęszczać na zajęcia. Jeszcze nie byłam w dziekanacie, żeby złożyć podanie o rezygnacje. Może poczekam aż sami mnie wyrzucą, jak u ciebie wyglądał proces rezygnacji? Przysyłają jakieś pismo do domu? Ciągnie mnie do pracy za granicą, bo tyle co tam zarobie i oszczędze to w przeliczeniu na naszą walute wyjdzie calkiem sporo. Jeszcze nie wiem co mam robić, czy zostac w domu przez miesiac jeszcze i tu pracowac. Na twoim miejscu dobrze bym się zastanowił nad decyzją o rzuceniu studiów. Naprawdę chcesz do końca życia robić w za kiepską pensję? nołlajf Zarejestrowany(a) 01 Lip 2018, Nie 23:03, PID: 753379 (01 Lip 2018, Nie 18:21)u_what_mate napisał(a): (01 Lip 2018, Nie 17:55)nołlajf napisał(a): (27 Cze 2018, Śro 23:10)Caveman27 napisał(a): Też przestałem chodzić na studia już na pierwszym semestrze i na kolejnych studiach to samo. Rodzicom powiedziałem, że mnie wylali. Fakt, było ciężko z rodzicami, ale sami uważali, że się do niczego nie nadaję, więc dość łatwo uwierzyli. Co do pracy i wyprowadzki, to polecam. Tak jak ktoś powiedziała w Polsce utrzymasz się z pracy na produkcji. Wiem po sobie. Myślę, że dobrym sposobem na aklimatyzację w nowym środowisku (mieszkanie i praca) jest posiadanie kogoś, kto pomoże Ci to wszystko ogarnąć. Jakiś znajomy, czy koleżanka. Ja cały pierwszy semestr zaliczyłam i dopiero w drugim semestrze na początku czerwca przestałam uczęszczać na zajęcia. Jeszcze nie byłam w dziekanacie, żeby złożyć podanie o rezygnacje. Może poczekam aż sami mnie wyrzucą, jak u ciebie wyglądał proces rezygnacji? Przysyłają jakieś pismo do domu? Ciągnie mnie do pracy za granicą, bo tyle co tam zarobie i oszczędze to w przeliczeniu na naszą walute wyjdzie calkiem sporo. Jeszcze nie wiem co mam robić, czy zostac w domu przez miesiac jeszcze i tu pracowac. Na twoim miejscu dobrze bym się zastanowił nad decyzją o rzuceniu studiów. Naprawdę chcesz do końca życia robić w za kiepską pensję?Studia nie gwarantują pracy i nie zawsze zarabia się po nich kokosów. Gdybym pracowała w zawodzie po studiach zarobilabym okolo 2 tys. Zawsze mogę wrócić na studia, ale już na przyszlosciowy kierunek. I żadna praca nie hańbi. Nie napisalam, że cale zycie zamierzam pracowac za kiepska pensje. Mam dopiero 20 lat i dużo może sie w moim życiu zmienić. Nie rozumiem ludzi ktorzy mysla ze bez studiow to nic nie mozna osiagnac. mardybum Zarejestrowany(a) 01 Lip 2018, Nie 23:23, PID: 753381 (01 Lip 2018, Nie 23:03)nołlajf napisał(a): Studia nie gwarantują pracy i nie zawsze zarabia się po nich kokosów. Gdybym pracowała w zawodzie po studiach zarobilabym okolo 2 tys. Zawsze mogę wrócić na studia, ale już na przyszlosciowy kierunek. I żadna praca nie hańbi. Nie napisalam, że cale zycie zamierzam pracowac za kiepska pensje. Mam dopiero 20 lat i dużo może sie w moim życiu zmienić. Nie rozumiem ludzi ktorzy mysla ze bez studiow to nic nie mozna osiagnac. Masz rację, też rzuciłam studia za pierwszym razem, rok popracowałam i w tym roku na nowo składam, już pewna że chcę i co chcę studiować, nie skończyłam pod mostem i nie żałuję swojej decyzji, także nie przejmuj się i rób jak Ci serce podpowiada 03 Lip 2018, Wto 8:26, PID: 753563 (01 Lip 2018, Nie 17:55)nołlajf napisał(a): (27 Cze 2018, Śro 23:10)Caveman27 napisał(a): Też przestałem chodzić na studia już na pierwszym semestrze i na kolejnych studiach to samo. Rodzicom powiedziałem, że mnie wylali. Fakt, było ciężko z rodzicami, ale sami uważali, że się do niczego nie nadaję, więc dość łatwo uwierzyli. Co do pracy i wyprowadzki, to polecam. Tak jak ktoś powiedziała w Polsce utrzymasz się z pracy na produkcji. Wiem po sobie. Myślę, że dobrym sposobem na aklimatyzację w nowym środowisku (mieszkanie i praca) jest posiadanie kogoś, kto pomoże Ci to wszystko ogarnąć. Jakiś znajomy, czy koleżanka. Ja cały pierwszy semestr zaliczyłam i dopiero w drugim semestrze na początku czerwca przestałam uczęszczać na zajęcia. Jeszcze nie byłam w dziekanacie, żeby złożyć podanie o rezygnacje. Może poczekam aż sami mnie wyrzucą, jak u ciebie wyglądał proces rezygnacji? Przysyłają jakieś pismo do domu? Ciągnie mnie do pracy za granicą, bo tyle co tam zarobie i oszczędze to w przeliczeniu na naszą walute wyjdzie calkiem sporo. Jeszcze nie wiem co mam robić, czy zostac w domu przez miesiac jeszcze i tu pracowac. Na wszystkie wykłady chodziłem do końca, ale na sesję już nie poszedłem. Jakoś miesiąc, czy dwa po zakończeniu sesji dostałem pismo, że zostałem skreślony z listy studentów. Wiem, że to skomplikowane, bo wszyscy, z którymi się umawiałam Mówią, że tego nienawidzą, bo nie wiedzą, co ze mną zrobić, ze mną Wiedz, że moja tożsamość zawsze bierze nade mną górę Jestem najgorszym z moich wrogów i tak naprawdę nie wiem, co ze sobą zrobić Tak, tak naprawdę nie wiem co ze sobą zrobić Trzymam się linii Ostatnio przerwałam branie leków, bo było trochę lepiej. Może to był mój błąd. Znów pojawiły się u mnie myśli samobójcze. Najgorsze jest to, że nie widzę sensu życia i swoje myśli jestem bliska wprowadzić w czyn. Nie wiem, co mam robić, nie wiem, co ze sobą zrobić. Proszę o pomoc
Czuje się zagubiona przez tą chorobę, zawsze tak się cieszyłam życiem, teraz egzystuje w swoim strachu i nie wiem co ze sobą zrobić, boję się że jak będę tak stać w miejscu ( bez tej terapii) to mi się pogorszy i zwariuje. Jednak mimo to wszytko całym sercem wierze, że będzie dobrze.
Listen to NIE WIEM CO MAM ZROBIĆ ZE SOBĄ on the Polish music album MY PAIN by NajtBRO, only on JioSaavn. Play online or download to listen offline free - in HD audio, only on JioSaavn. 2L1o7A. 343 387 34 297 104 262 394 300 425