„Bunt dwulatka” to niezbyt trafione określenie na okres intensywnego dojrzewania dziecka – jego układu nerwowego, sfery emocjonalnej oraz poznawczej. Jest to czas, w którym zdaje sobie ono sprawę z wielu nowych możliwości i ograniczeń, nie radzi sobie z silnymi przeżyciami emocjonalnymi w związku z wciąż niedojrzałym układem nerwowym oraz sferą emocji, testuje i na nowo ustala granice i normy, nabywa nowych umiejętności. Koniecznie przeczytajcie pierwszy artykuł (z serii trzech opracowany przez psychologa) dotyczący buntu dwulatka: Bunt dwulatka. Jak lepiej zrozumieć dziecko w okresie kryzysu? TUTAJ „Bunt dwulatka” to naturalny i POŻĄDANY okres rozwoju, bez którego niemożliwe będzie dalsze dojrzewanie. Okresy kryzysowe w rozwoju człowieka są trudne i wymagające dla osoby, której dotyczą a także dla jej otoczenia. Jak pomóc dziecku przejść przez ten trudny i wymagający czas intensywnego rozwoju mając jednocześnie poczucie, że działania rodzicielskie nie będą go raniły? Postaraj się zrozumieć dziecko Zrozumienie jest pierwszym krokiem do akceptacji, a dzięki niej możemy okazać dziecku faktyczne wsparcie. Postaw się na miejscu dziecka – wyobraź sobie lub przypomnij dzień, w którym nic Ci nie wychodziło, a wszyscy dookoła rzucają Ci przysłowiowe kłody pod nogi. Dzień, w którym mimo najszczerszych chęci wiele rzeczy Ci się nie udało lub okazuje się, że nie możesz osiągnąć czegoś, czego bardzo pragniesz. Co czujesz w podobnych chwilach? Złość, frustrację, bezsilność smutek, rozżalenie… Tak właśnie może czuć się Twoje dziecko. Nie potrzebuje wtedy ganienia, tłumaczeń, lawiny pytań ale wsparcia i Twojej miłości. Bo tego właśnie oczekujesz samemu będąc w podobnej sytuacji. Zamiast tłumaczyć, pouczać, odwracać uwagę… Zastanów się przez chwilę, co mówisz swojemu dziecku, gdy przeżywa trudne chwile – płacze, krzyczy, czasem zachowuje się nie tak, jak tego od niego oczekujesz. Co wtedy robisz? Jak próbujesz uspokoić swojego malucha? Teraz wróć do sytuacji z poprzedniego akapitu i pomyśl przez chwilę, czy słowa i gesty, które kierujesz do swojego dziecka pomogłyby Tobie uspokoić się w chwilach zdenerwowania czy smutku? Dziecko doświadczając trudnych emocji nie oczekuje Twoich pouczeń, racjonalnych argumentów, pytań, odwracania uwagi. Twoje dziecko pragnie wsparcia i miłości czyli tego, czego prawdopodobnie Ty oczekujesz od swoich bliskich będąc w trudnej sytuacji. Jak okazać to wsparcie? Mów to, co sam/a chciałbyś/chciałabyś usłyszeć Często mówimy naszym dzieciom coś, co nas samych zdenerwowałoby na ich miejscu. Jeśli Twoje słowa powodują jeszcze silniejszą złość dziecka zastanów się – czy nie zareagowałbyś podobnie na jego miejscu? Często słowa są zbędne – wystarczy okazać zrozumienie zwrotami: Oh! Ojej! Ooo! Unikaj jednocześnie ośmieszania, wyzywania, porównywania. Nie mów dziecku: Ale z ciebie beksa. Albo o dziecku: Z niego jest złośnik, nie można się z nim dogadać. Buduje to w dziecku negatywną opinię o sobie samym, a pamiętając o tym, że jego zachowanie wynika z kryzysu a nie z chęci robienia na złość, może jeszcze bardziej utrudnić radzenie sobie z tym okresem. Nie mów dziecku niczego, czego sam/a nie chciałabyś/chciałbyś usłyszeć od bliskiej osoby, gdy jest Ci źle i trudno. Nazwij trudne emocje i opisz sytuację Pokaż dziecku, że widzisz, czego doświadcza i że rozumiesz co się z nim dzieje. Powiedz: Widzę, że jesteś z tego niezadowolony. Lub: Nie lubisz, gdy ktoś Ci przeszkadza. Wolałbyś robić coś innego. To spowoduje, że dziecko poczuje się zrozumiane, a to ułatwi nawiązanie porozumienie. Dzieci często manifestują swoje niezadowolenie nie dlatego, że zależy im na osiągnięciu celu ale dlatego, żeby uzyskać uwagę i zrozumienie rodziców. Nazwanie uczuć, opisanie sytuacji pozwala Ci na złapanie kontaktu z dzieckiem. Dziecko nie będzie się przeciwko temu buntować bo jest to prawda. Pozwoli to także na utworzenie wentyla dla silnych emocji, które uaktywnione odbierają dziecku zdolność do racjonalnego myślenia. Na rozmowę o ty, co się wydarzyło przyjdzie czas, gdy dziecko się uspokoi. Teraz musisz działać w nieco inny sposób. Nie mów: Przecież nic się nie stało, nie ma o co płakać. Problemy dziecka mimo, że błahe z Twojej perspektywy, dla niego są realne i prawdziwie bolesne. Zaprzeczanie jego uczuciom daje dziecku informację, że to, co czuje nie jest dobre ani ważne. Że nie powinno się czuć tak, jak się czuje, na co przecież nie ma realnego wpływu. Daj wybór Jeśli chcesz skłonić dziecko do zrobienia czegoś, na co nie ma ochoty – daj mu ograniczony wybór. Podczas ubierania, gdy zaczyna protestować zapytaj: Chcesz ubrać zieloną czy czerwoną bluzkę. Które buty wolisz ubrać? Daje to dziecku poczucie kontroli nad sytuacją, a jednocześnie umożliwia wykonanie czynności, na których Ci zależy. Uczy to je także podejmowania decyzji, a z czasem negocjacji, jeśli zależy mu na czymś, czego w pierwszej chwili nie otrzymało. Pozwól dziecku wyrazić złość Jeśli tylko jest to możliwe pozwól dziecku pokazać Ci, jak bardzo się zdenerwowało. Daj mu kredkę i kartkę papieru i poproś, by narysowało jak bardzo jest zdenerwowane. Daj poduszkę w którą może uderzać tak bardzo, jak bardzo jest niezadowolone. Niech tupie w podłogę tak mocno, jak silna jest jego złość. Może będzie mogło podrzeć gazetę w sposób, który najlepiej wyrazi jego uczucia. Szukaj sposobu na wyrażanie złości, który będzie możliwy do zaakceptowania przez Ciebie i dziecko. Uczy to, że złość jest czymś normalnym i że można ją wyrazić nie raniąc osób z otoczenia. Pozwala też rozładować napięcie, które, jeśli jest kumulowane w ciele, znajdzie w nim ujście – skutkiem są różnego rodzaju choroby somatyczne mające podłoże emocjonalne (np. choroby układu krążenia) a także choroby psychiczne. Unikaj kryzysów Jeśli widzisz, że jakieś Twoje działanie regularnie denerwuje i wyprowadza z równowagi Twoje dziecko to staraj się go unikać. Oczywiście z rozsądkiem! Niektóre rzeczy i aktywności muszą zostać wykonane. Jeśli jednak widzisz, że Twoje dziecko notorycznie nie lubi ubierania konkretnej kurtki czy spodenek to nie proponuj mu ich raz za razem. Jeśli nie chce jeść jajecznicy w miseczce i zawsze woli ją na talerzu – pozwól mu na to. Pamiętaj, że my, dorośli także mamy swoje preferencje i przyzwyczajenia, które nie zawsze są racjonalne. Twoje dziecko też ma do nich prawo. Dbaj o bezpieczeństwo Niekontrolowane reakcje dzieci, ich gwałtowne działania często są zagrożeniem dla ich bezpieczeństwa. Czasami niewiele możemy poradzić na zmianę zachowania dziecka ale tym, co zawsze możemy zrobić jest minimalizowanie ryzyka wypadku. Zadbaj o siebie Większość rodziców ma czasami serdecznie dość swoich dzieci. Dzieje się tak tym częściej, im rzadziej dbają oni o zaspokojenie własnych potrzeb i odbudowanie własnych zasobów. Jest to niezwykle ważne, by w codziennym dbaniu o rodzinę nie zapomnieć o sobie – o wyjściu raz na jakiś czas bez dzieci, o drobnych przyjemnościach, które poprawiają nam humor. Zachęcam do lektury artykułu: Bunt dwulatka – jak rodzice mogą dbać o swoją kondycję psychiczną w tym trudnym czasie. Nie można w nieskończoność dawać z siebie wszystkiego nie dając sobie nic w zamian. Rodzicielstwo często nie jest czymś, co daje ogrom satysfakcji – codzienne czynności są dość nużące i nie wiążą się ze spektakularnymi efektami. Pamiętaj, aby dbać o swoje samopoczucie najlepiej, jak to jest w danej chwili możliwe, ponieważ wtedy będziesz mógł/mogła być najlepszym rodzicem dla swojego dziecka. To rodzice są w rodzinie najważniejsi ponieważ to oni są filarem, na którym opierają się dzieci. Autorem tego wpisu, podobnie jak dwóch poprzednich dotyczących buntu dwulatka, które znajdziecie TUTAJ i TUTAJ jest pani psycholog i logopeda: Angelika Kaźmierczak. Zachęcam Was gorąco do śledzenia Pani Angeliki na Facebooku – Psychologo, gdzie znajdziecie codzienną dawkę merytorycznej wiedzy dotyczącej rozwoju naszych dzieci.

Używamy narzędzi do analizy sposobu korzystania przez użytkowników z naszych stron internetowych w celu ich zoptymalizowania. W każdej chwili możesz wycofać swoją zgodę, klikając tutaj. Klikając przycisk „Wyrażam zgodę”, akceptujesz stosowanie przez nas narzędzi międzywitrynowych do przekazywania Ci indywidualnych informacji w celach marketingowych poprzez partnerów, również poza naszą stroną internetową. Narzędzia te pozwalają nam prezentować spersonalizowane reklamy internetowe, a także korzystać z rozszerzonych możliwości analizy i oceny grup docelowych oraz zachowania użytkowników. Wyrażasz też zgodę na to, że dane te mogą być przekazywane do krajów trzecich poza Europejskim Obszarem Gospodarczym bez odpowiedniego poziomu ochrony danych (zwł. USA). Istnieje możliwość, że władze mogą uzyskać dostęp do tych danych bez żadnych środków wycofać swoją zgodę w dowolnym momencie, klikając tutaj. Dziecko w drugim roku życia próbuje już uzyskać własną autonomię. Zmiana w jego zachowaniu jest często zauważalna z dnia na dzień, przez co dla wielu rodziców jest to kompletnie niezrozumiałe. Dziecko zaczyna tupać, szlochać, krzyczeć, tarzać się po ziemi – robi wszystko, by osiągnąć swój cel. Jak wygląda bunt 2-latka i skąd się bierze? Przedstawiamy najpopularniejsze prawdy i mity. Bunt 2-latka nie istnieje Mit. Mimo iż żaden z cenionych na całym świecie psychologów nigdy nie stworzył pojęcia takiego jak „bunt 2-latka”, zarówno Freud czy Erikson jednoznacznie wskazują pewne zachowania, które są charakterystyczne w tym okresie dzieciństwa. Bunt 2-latka to umowne określenie pewnego etapu w rozwoju dziecka. Ile trwa bunt dwulatka? Okres ten rozpoczyna się zwykle około 1,5 roku i trwa mniej więcej do 3. roku życia. To moment, w którym dziecko po raz pierwszy zaczyna być niezależne i próbuje za wszelką cenę to pokazać. Na tym etapie dziecko może zbudować w sobie niezwykle istotne i potrzebne w późniejszym życiu cechy: samokontrolę, samodzielność, a także wiarę w siebie. Aby było to możliwe, konieczna jest odpowiednia postawa rodziców. Z jednej strony maluch potrzebuje niezależności, z drugiej strony jednak wymaga jeszcze opieki ze strony dorosłych. Należy więc znaleźć równowagę pomiędzy akceptacją jego samodzielności a stawianiem wymagań przez rodziców. Przeczytaj inne nasze porady związane z rozwojem emocjonalnym dziecka i dowiedz się jak radzić sobie u dziecka z zazdrością o młodsze rodzeństwo. Histeria u dwulatka jest celowo wymierzona w rodziców Mit. Bunt 2-latka jest określeniem nieco mylącym, ponieważ kojarzy się z celowym sprzeciwianiem się rodzicom. W większości przypadków agresja u dwulatka nie jest wymierzona przeciwko nim. W tym okresie dziecko próbuje przede wszystkim poznawać swoje możliwości i na tym skupia się najbardziej. Nie jest w stanie przewidzieć konsekwencji swojego zachowania. Mimo iż wygląda na to, że niegrzeczny dwulatek działa niekiedy bardzo złośliwie, w rzeczywistości bada granice i próbuje sprawdzić, na ile jest w stanie „postawić na swoim”. Jeżeli rodzice są niekonsekwentni, to dziecko zaczyna być zdezorientowane i coraz częściej będzie sprawdzać, czy dane zakazy są rzeczywiście nie do przekroczenia. Każdy dwulatek bije Mit. Przejawy buntu w tym okresie będą różne u różnych dzieci. Wszystko zależy przede wszystkim od ich temperamentu, a także od reakcji rodziców. Nie każdy dwulatek bije, nie każde dziecko w tym wieku tarza się po ziemi. Próba podejmowania samodzielnych wyzwań i decydowania o sobie może przejawiać się na różne sposoby. Ważne, aby nie traktować tego jako coś złego. Bunt dwulatka to ważny i potrzebny etap w rozwoju każdego malucha. Mimo iż to czas wyjątkowo trudny, zwłaszcza dla rodziców, warto pamiętać, że jest jednak niezbędny dla budowania wielu umiejętności ich pociechy. Nerwowy dwulatek to przemęczony dwulatek Prawda, po części. Dwuletnie dziecko jest bardzo aktywne, a w związku z tym, że zaczyna podejmować w tym okresie zupełnie nowe wyzwania, znacznie szybciej się męczy, co może się przyczynić do bardzo wybuchowych reakcji emocjonalnych. Warto obserwować swoje dziecko i nie doprowadzać do sytuacji silnego przemęczenia, bo wtedy jego reakcje będą jeszcze silniejsze, a co za tym idzie trudniejsze do opanowania. Kiedy dwulatek wpada w histerię, rodzice nie powinni mówić mu, że ma być grzeczny Prawda. W tym momencie należy przestać chwilowo wymagać, aby dziecko było „grzeczne”. Maluch nie jest w stanie panować nad swoimi emocjami, wiele z nich jeszcze nie zna. Trudno oczekiwać od niego, aby nagle się uspokoił i zrozumiał swoje zachowanie. Rodzice muszą zatem uzbroić się w cierpliwość i pohamować swoje emocje. Należy okazać dziecku cierpliwość, czułość i zrozumienie. Jeżeli poszukujące autonomii dziecko spotka się z niezrozumieniem rodzica, może mieć potem problemy z własną samooceną czy budowaniem relacji z innymi ludźmi. Jak reagować na bunt 2-latka? Kiedy dziecko zaczyna wchodzić w fazę buntu, rodzice powinni zapewnić mu przede wszystkim poczucie bezpieczeństwa i pozwolić na podejmowanie pierwszych wyzwań – oczywiście wszystko w granicach rozsądku. Kiedy rodzice są zbyt surowi i stawiają zbyt wiele zakazów, u dziecka powstaje brak wiary w siebie i poczucie niepewności. To powoduje, że maluch staje się nieśmiały. Istotne jest jednak wyznaczenie pewnych zakazów i ograniczeń. Jeżeli dziecko zaczyna przekraczać normy – to również dobra okazja do tego, by uczyć go przestrzegania zasad. Dość częstym objawem buntu 2-latka jest złość, której towarzyszy nie tylko płacz czy krzyk, ale także bicie, gryzienie czy kopanie. Warto podkreślić, że są to zupełnie nowe i nieznane dotąd maluchowi emocje, z którymi nie umie sobie jeszcze poradzić. Rodzice powinni wyjaśniać dziecku, w jaki sposób wyrażać tę złość, nie pozwalając jednocześnie na to, aby maluch krzywdził ich w ten sposób. Zamiast krzyczeć na dziecko, lepiej użyć na przykład stanowczego głosu. W żadnym wypadku nie należy jednak reagować agresywnie. Warto pamiętać o tym, że bunt dwulatka to ważny etap w jego rozwoju. To w tym okresie maluch zaczyna uczyć się umiejętności, dzięki którym może wyrosnąć na niezależnego, pewnego siebie i zadowolonego człowieka.

Cała „trójca” książkowa, o której tutaj dla Ciebie piszę, pozwoliła mi zrozumieć wielowymiarowość tego upierdliwego zjawiska, jakim jest bunt dwulatka. Wiem teraz, jaka jest przyczyna konkretnych zachowań dziecka w tym wieku, jak reagować, jak skłonić do zrobienia tego, co musi być zrobione (np. umycie zębów) oraz jak przy Specjalistka gościła w Rybniku na zaproszenie szkółki Socatots. I przekonywała, że szczęśliwa rodzina to aktywna rodzina: Aktywność rodziny może przełożyć się na szczęście, na taki dobrostan. I wcale niekoniecznie dlatego, że razem biegamy, skaczemy, pływamy, czy jeździmy na rowerze, tylko dlatego, że jesteśmy razem. My tak naprawdę w tym pędzie do osiągnięcia dóbr materialnych, do posiadania rzeczy, zaczynamy być bardzo obok siebie i czasami rodzice mówią „coś robiłem z dzieckiem”, ale robiliśmy to niezależnie od siebie. Natomiast taka aktywność sportowa, kiedy pojawiają się wspólne, zwykle dobre emocje, to to jest sytuacja nie do przecenienia. Wtedy kiedy możemy zobaczyć, jak dziecko radzi sobie w trudnej sytuacji, jak my sobie radzimy w tej sytuacji, jak dziecko wygrywa czy przegrywa, jak dziecko reaguje na rywalizację, jak to jest, kiedy bardzo czegoś chce, a nie może lub nie potrafi i też się złości. Więc myślę, że te dobre emocje bardzo konsolidują rodzinę. I to jest – w dzisiejszych czasach – bardzo ważne. Sport też, oczywiście, żeby nie było – ruszanie się, uczenie, że ten sport jest częścią naszego życia, ale myślę, że to może się równoważyć, a może nawet sport postawiłabym na drugim miejscu. niania_1 …i jesteśmy z dzieckiem w chwilach zwycięstwa, ale i w chwilach porażki: Kiedy robimy coś razem z dzieckiem, my się o tym dziecku bardzo dużo uczymy. My nie mamy takiej szansy na co dzień, bo jesteśmy ciągle zabiegani, bo zawsze wszystko jest „szybko, szybko, szybko…”. Poza tym też dziecko o nas się uczy. Też się dowiaduje, że mama coś potrafi, że w czymś jest świetna, że tata sobie z czymś radzi, że może być autorytetem, że „ooo, mój tata może tak wysoko sięgnąć, a mama to jak się złoży w ósemkę to w ogóle supełek z siebie zrobi”. Więc dzieci też nas mogą odkryć w takich sytuacjach nieoczywistych, w takich sytuacjach, w których na co dzień nie mają okazji nas widzieć. Ja mam na przykład takie doświadczenia z rodzicami, z którymi współpracuję przy okazji projektu „Aktywna rodzina – relacja na medal”, że rodzice mówią: „moje dziecko powiedziało: mamo, ja nie wiedziałem, że ty się śmiejesz!”. No, niby można się uśmiechnąć, ale to jest smutne, jeżeli taki 5-latek nie widział wcześniej mamy, która się śmieje, bo leży na ziemi, chichra się i się śmieje, albo że tata coś potrafi. To są naprawdę bardzo, bardzo ważne rzeczy dla dziecka. niania_2 To jest właśnie budowanie relacji na medal: To jest budowanie relacji w ogóle, ale chcemy ludzi zachęcić, mówiąc im, że te relacje będą świetne, lepsze, ważniejsze, długotrwałe, bardziej stabilne, wtedy kiedy będziemy razem, a nie obok siebie. Niech pani zobaczy, co się dzieje w domach: każdy ma swój ekran – telewizor, laptopa, komórkę, każdy się wlepia w to swoje. Nie odzywamy się do siebie, nie rozmawiamy ze sobą, niewiele o sobie wiemy. A sport jest taką aktywnością, która może to uruchomić. niania_3 Nigdy nie jest za późno, by naprawić, czy chociażby wzmocnić więzi z dzieckiem: Nawet, jeżeli mamy już dorosłe dzieci, to też robienie czegoś jest ważne. Stowarzyszenie namawia do aktywności dzieci już od ukończenia 6 miesiąca życia. Niektórzy rodzice trochę się niepokoją, czy to nie za wcześnie. Nie jest ani za wcześnie, ani za późno. Boją się, czy dziecko sobie nie zrobi krzywdy na takich zawodach sportowych… Nie zrobi, jeżeli nie będziemy go zmuszać, ani przyciskać mu rączki, żeby coś mu się udało, to dziecko samo sobie krzywdy nie zrobi i to też jest dodatkowa wiedza dla rodzica – co nasze dziecko umie, co nasze dziecko potrafi, co jest w stanie zrobić, z czym jest w stanie sobie poradzić. Rozmawialiśmy z rodzicami w pięciu poprzednich miastach po kilka godzin – głód rodziców na wiedzę związaną z tym obszarem – bo oczywiście pytań jest wiele – ale z tym obszarem, czy to rzeczywiście jest tak, że oni gdzieś tracąc ten dobry kontakt z maluchem, który się ma, kiedy on ma rok czy dwa, czy to wszystko da się nadrobić, czy jeżeli oni się będą bardzo starać, to czy oni znowu będą takimi ukochanymi rodzicami. Tak, właśnie dokładnie tak! To wszystko można zreperować! niania_4 W związku z wizytą Doroty Zawadzkiej zachęcaliśmy Was do zadawania pytań pani psycholog. Do naszej redakcyjnej skrzynki trafił mail od Oli, samotnej mamy bliźniaczek, która nie radzi sobie z buntem dwulatka: Ja namawiam rodziców, i na tych warsztatach również to robię, by sięgali nie tyle po poradniki, ale po książki dotyczące rozwoju dzieci w określonym wieku. Polecam pani Oli, by zapoznała się z książkami, które mówią o buncie dwulatka. Wystarczy wyszukać w internecie „bunt dwulatka książka” i wyskoczy kilka czy kilkanaście książek. I zacząć właśnie od tego, przeczytać takie świadectwa i doświadczenia innych rodziców, co się dzieje z dzieckiem, dlaczego to się dzieje z dzieckiem i jak sobie ci rodzice radzą. Druga rzecz – poprzyglądać się swoim dzieciom i swojej z nimi relacji, czy przypadkiem nie jest tak, że mama za dużo od nich wymaga, że mama chce, by one były grzeczne, posłuszne, żeby były jak z książki. Bo to jest tak, że buntujemy się przeciwko czemuś, że może jako mama mogłaby troszkę ustąpić. Pozwolić tym dzieciom, zwłaszcza jeżeli one już mają dwa lata i chcą coś same robić, na robienie różnych rzeczy, które są dla nich ważne. To jest druga rzecz, a trzecia rzecz – i to mówię do wszystkich rodziców – troszeczkę wyluzować, troszeczkę pozwolić dzieciom, być dziećmi. Pozwól dziecku, żeby ono się trochę pozłościło, bo każdy człowiek ma prawo się złościć, pozwól dziecku, żeby sobie trochę potupało nogą. Zrozum jego emocje, nazwij jego emocje, bądź z nim, bądź takim wspierającym rodzicem. Nie mów dziecku „źle się zachowujesz” albo „nie masz powodu się złościć” – nie ma takiej sytuacji w życiu człowieka, nawet jeżeli ma dopiero dwa lata, żeby on się złościł bez powodu. Zawsze jest powód, tylko my rodzice nie chcemy go widzieć. niania_5 Warto pójść z dziećmi na kompromis, warto znaleźć czas na rozmowę. Także w czasie wchodzenia dziecka w nowe środowisko. Pani Kasia pytała, jak pomóc maluchom zaadaptować się np. w przedszkolu: Dzieci czują nasze emocje na poziomie empatii. Dziecko widzi, że mama jest zaniepokojona, że mama jest zdenerwowana, że coś jest nie w porządku, więc dziecko też się denerwuje. Zawsze takie dramatyczne sceny wtedy, kiedy mama się żegna, bo częściej mamy się żegnają z dziećmi w przedszkolu, to pożegnanie trwa i trwa bez końca. I dziecko się też nakręca, a to trzeba załatwić szybko „pa, buzi, ja do swoich obowiązków, ty do swoich”. Oczywiście, trzeba być wrażliwym na to, co się dzieje, na to, że dziecko jest poddenerwowane, że dziecko jest niepewne, ale właściwie w zasadzie już chyba we wszystkich polskich przedszkolach są dni adaptacyjne. I warto poświęcić kilka dni przed rozpoczęciem roku szkolnego czy przedszkolnego, na to, by pójść na plac zabaw, obejrzeć to przedszkole, zajrzeć do sali. Często też organizowane są takie zajęcia weekendowe, że można pójść z dzieckiem i być tam z nim na korytarzu. Poza tym nie oczekujmy tego, że dziecko będzie w tym przedszkolu od razu cudownie funkcjonowało – no, tak się nie da! My jak idziemy w nowe miejsce: do nowego centrum, do nowej pracy, do nowych znajomych, jesteśmy troszkę – jedni dłużej, inni krócej, ale jesteśmy wycofani, musimy zobaczyć tych ludzi, zastanowić się, czy oni nam odpowiadają, czy to w ogóle jest fajne miejsce czy nie. Siebie rozumiemy, a takiego malucha nie. No, trzeba myśleć. Polecam myślenie, ono nie boli. niania_6 Zachęcamy Was do podjęcia dyskusji, zostawienia swoich komentarzy, doświadczeń czy przemyśleń.

Dorota Zawadzka. Kierownik działu sprzedaży szkoleń w Pracownia It Joanny i Marcina Pytlik Sp. z o. o. Dorota Zawadzka. Dorota Zawadzka. Communication & Public Relations Manager, Spokesperson. Dorota Zawadzka. 36 innych osób o nazwisku Dorota Zawadzka jest na LinkedIn. Zobacz innych o nazwisku Dorota Zawadzka.

Adobe Stock Bunt trzylatka jest kolejnym etapem rozwoju dziecka. Przechodzą go wszystkie dzieci, jednak mogą go manifestować w zupełnie inny sposób – łagodny lub nie. Jaka jest główna porada Superniani w kwestii buntu trzylatka? Dorota Zawadzka mówi jasno: uciesz się, ponieważ jest to przejaw rozwoju dziecka. Bunt trzylatka jest naturalnym etapem rozwoju dziecka, czasami rodzice nie wiedzą jednak w jaki sposób reagować. Jakie są więc porady psychologa? Przede wszystkim pozwól dziecku odkrywać swoją niezależność, daj mu możliwość podejmowania własnych decyzji i doświadczania świata na swój sposób. Nie ograniczaj jego dziecięcej samodzielności i bierz pod uwagę potrzeby rozwojowe malucha. Nie trzymaj się sztywno metod opisanych w poradnikach, tylko dostosuj je do swojego dziecka, ponieważ tak jak każdy dorosły – ono też jest indywidualnością i takiego właśnie podejścia wymaga. Spis treści: Bunt trzylatka - co to znaczy? Czy lepiej ustąpić zbuntowanemu trzylatkowi? Bunt trzylatka - jak reagować? 4 zasady postępowania ze zbuntowanym trzylatkiem Bunt trzylatka - co to znaczy? Bunt trzylatka zazwyczaj pojawia się kilka miesięcy po buncie dwulatka. Każde dziecko przechodzi go w inny sposób – nie ma więc sztywnych norm w kwestii tego, ile trwa, kiedy się zaczyna. Rozwój psychiczny dziecka jest sinusoidą, okresy buntu przeplatają się z okresami posłuszeństwa i etapami, gdy dziecko jest grzeczne. Jakie są objawy buntu trzylatka? Dzieci np. przeraźliwie krzyczą, rzucają się na podłogę, tupią nóżkami (zarówno w przedszkolu, na placu zabaw, jak i w domu). Inne znów droczą się z mamą, aby w końcu jednak zrobić to, o co ona prosi. Jedną z oznak buntu trzylatka jest także histeria dziecka. To zupełnie normalne zachowanie. Czy lepiej ustąpić zbuntowanemu trzylatkowi? Rodzice trzylatka rzeczywiście nie mają łatwo. Czasem jednak warto odstawić na bok żelazną konsekwencję i pozwolić, żeby maluch postawił na swoim. Jeśli jest to niemożliwe (np. ze względu na bezpieczeństwo), to postaraj się skłonić dziecko do posłuszeństwa – ale nie krzycząc, szarpiąc albo dając klapsy. Spróbuj porozumieć się z dzieckiem, a jeśli konflikt jest drobny, poszukaj szybkiego rozwiązania i zapomnij o nim. Gdy kara dla dziecka jest konieczna, zawsze dostosuj ją do wieku dziecka i jego czynu. Na przykład gdy malec awanturuje się, rzuca zabawkami w brata lub męczy kota - stanowczo go upomnij. Jeśli nie przestaje, możesz go odizolować – posadzić na krzesełku w innym pokoju, by się uspokoił. Dla trzylatka taka kara nie powinna trwać dłużej niż trzy minuty. Jak reagować na bunt trzylatka? Trudno przyznać się – przed samą sobą i przed innymi – że dziecko złości albo denerwuje. Jednak dzieci skutecznie umieją wyprowadzić rodziców z równowagi. Oto jak możesz postępować, gdy emocje sięgają zenitu: jeśli czujesz, że jesteś w takim stanie, że możesz zrobić dziecku krzywdę, wyjdź do łazienki lub drugiego pokoju i policz do dziesięciu; poszukaj kontaktu z samą sobą. Zastanów się, co czujesz. Gdy dziecko płacze w sklepie, a ty się na nie wściekasz, postaraj się złapać swoje myśli. Może okaże się, że za złością na dziecko kryje się np. obawa, co pomyślą o tobie inni ludzie. Gniew często wynika też z poczucia bezradności, ale bywa sygnałem, że potrzebujesz odpoczynku. Kiedy zyskasz nowe siły, może okazać się, że o wiele lepiej wytrzymujesz płacz czy bunt trzylatka. 4 zasady postępowania ze zbuntowanym trzylatkiem Dziecko musi zrozumieć, że nie wszystko może zrobić po swojemu. Jak możesz mu w tym pomóc? Staraj się, by upominanie nie było celem samym w sobie. Stosuj je tylko wtedy, kiedy to ma sens (np. gdy natychmiast musisz dziecko przed czymś powstrzymać). Jeśli nie chcesz, by malec rzucał piłką w kuchni, wytłumacz: „Możesz trafić w garnek z gotującą się zupą”. Zaproponuj mu też inną zabawę. Czasem ustąp. Jeśli np. odwiedzili was niespodziewanie kuzyni z innego miasta, pozwól dziecku pójść spać godzinę później, żeby mogło dokończyć zabawę z gośćmi. Myśl o intencjach. Nie złość się, gdy dziecko upuści twój ulubiony kubek, ale stanowczo protestuj, gdy szarpie koleżankę za włosy. Nie wymagaj bezwzględnego, ślepego posłuszeństwa. Trzylatki są skłonne do ciągłego przekraczania granic, ale staraj się unikać poważniejszych scysji z dzieckiem. Odwracaj uwagę, żartuj, szukaj drogi do kompromisu. Zobacz także: Błędy wychowawcze zbyt troskliwych rodziców Ile trwa bunt dwulatka i... kiedy się wreszcie skończy? Ratunku! Czy da się poskromić zbuntowanego trzylatka? Jak być samotną matką? Praktyczny poradnik W Waszym – Twoim i dziecka – życiu zabrakło kogoś ważnego. Od teraz jesteś zdana na siebie. Od Ciebie zależy, czy staniesz się porzuconą ofiarą, czy królową swojego życia. W naszym kraju jest blisko 1,3 mln samotnych matek! I choć najczęściej są to wdowy, którym los odebrał męża, to z roku na rok rośnie liczba mam, które same zmagają się z trudami rodzicielstwa, choć ojcowie dzieci żyją i nierzadko mają się dobrze (także materialnie). Trudny początek Ułożenie sobie życia w pojedynkę nie jest proste. Nie tylko dlatego, że spada na Ciebie mnóstwo dodatkowych zajęć. Rozstaniu – nawet zaakceptowanemu przez obie strony – zawsze towarzyszy poczucie straty. Najczęściej dochodzi jeszcze złość na osobę, która nie sprostała sytuacji i albo się nie sprawdziła w roli męża i ojca, albo po prostu porzuciła rodzinę. – W tym pierwszym, najtrudniejszym okresie najlepiej poszukać kontaktu z samą sobą – radzi Anna Mieszczanek, mediatorka i doradca rodzinny. – Pozwolić sobie na wyrażenie wszystkich uczuć, jakie towarzyszą tej sytuacji. I choć inaczej reaguje na rozstanie kobieta, która sama podjęła decyzję o zmianie, a inaczej ta, która mimo wysiłków z jej strony została porzucona, to w obu przypadkach dość łatwo wpaść w pułapkę bycia ofiarą. Ważne jest, byś nie brała całej winy na siebie. Nie zaczęła się obwiniać, że dla własnej wygody poświęciłaś dobro dzieci albo że zawiodłaś, nie sprawdziłaś się czy też źle wybrałaś im ojca. Ważne, aby w takiej sytuacji zadbać o interesy swojego dziecka. Rozprawa sądowa może ustalić zakres ojcowskich obowiązków: wysokość alimentów , częstotliwość spotkań z dziećmi itp. Gdy dochodzi do rozstania, nie daj się zagarnąć bezradności. Poszukaj fachowej pomocy – złóż pozew w sądzie lub znajdź adwokata, który zrobi to za Ciebie. Jeśli nie wiesz, jak się do tego zabrać, skontaktuj się z organizacją kobiecą (np. Centrum Praw Kobiet ). Zaopiekuj się dzieckiem Tym, co najbardziej przeraża, jest najczęściej niepewność dotycząca przyszłości... Jak mądrze karać malucha? Czy kary są potrzebne? A jeśli tak, to jakie? Współczesna psychologia i pedagogika zajmują w tej sprawie jasne stanowisko. Czy kary są potrzebne? A jeśli tak, to jakie? Współczesna psychologia i pedagogika zajmują w tej sprawie jasne stanowisko. Dla każdego etapu rozwojowego charakterystyczne są pewne zachowania, które - choć denerwujące dla rodziców - są całkiem normalne dla dzieci w określonym wieku ale nie znaczy to, że mamy je akceptować. Profesor psychologii, Teresa Kukołowicz, twierdzi, że każde dziecko, by stać się dobre, musi najpierw „posmakować zła”. Przy czym niewłaściwe zachowanie malucha wcale nie wynika, jak to często wyobrażają sobie rodzice, z chęci zrobienia im na złość, ani ze ‚złego charakteru”. To po prostu eksperyment mający na celu poznanie reakcji innych osób, zwłaszcza rodziców. To od nich zależy, czy niepożądane zachowania wejdą już na stałe do repertuaru malucha, czy będą się zdarzać coraz rzadziej, aż znikną. Prowokacje małego złośnika To, co nazywamy szantażem, kaprysami lub nieposłuszeństwem, dla małego dziecka jest sposobem na określenie relacji między nim, a mamą lub tatą. Wszystkie dzieci w głębi serca chcą być w zgodzie z rodzicami, z drugiej zaś strony zachowują się prowokacyjnie, doprowadzając ich swoim zachowaniem do rozpaczy. A więc uwaga! Zachowaj spokój i nie daj się sprowokować, kiedy w mniej lub bardziej świadomy sposób Twoja pociecha stara się uzyskać to, czego akurat chce. Dzięki trudnym do zniesienia zachowaniom malec dowiaduje się: na ile jeszcze może sobie pozwolić - „ jeśli będę głośno wrzeszczeć, babcia sama posprząta zabawki”, że niegrzeczne zachowanie przyciąga uwagę dorosłych - „nie pójdę spać, niech mama ciągle przynosi mi picie i przy mnie siedzi”, kto naprawdę rządzi w domu - „lubię mieć w buzi monetę i będę ją brała kiedy zechcę”. Czy karać małego uparciucha? Zazwyczaj rodzice nie wyobrażają sobie... Jeśli nie klaps, to co? 6 pytań o bicie dzieci Karanie dziecka klapsami to przemoc, podkreślają pedagodzy. Bicie krzywdzi, a nie wychowuje. Poza tym jest prawnie zabronione. Warto więc poznać inne sposoby wychowawczego oddziaływania. Dodajmy - dużo skuteczniejsze niż bicie dzieci. Klapsy to najgorsza metoda wychowawcza . A przy tym najczęściej stosowana. Okazuje się, że sięga po nią aż 60 proc. rodziców. Co sprawia, że w kryzysowych sytuacjach nie wahamy się uderzyć dziecka ? Sądzimy, że w ten sposób najlepiej nauczymy je dyscypliny. Nic bardziej mylnego! 1. Dlaczego klaps jest zły? Każde uderzenie dziecka jest naszą porażką, podkreślają pedagodzy. Rolą rodziców jest nauczyć dziecko odróżniać dobro od zła. Wykorzystywanie przewagi fizycznej , by temu zadaniu sprostać, jest sprzeczne z samą ideą wychowania! Bijąc dziecko, uczysz je, że załatwianie spraw przez przemoc jest dozwolone. Tak wyedukowany maluch może potem odwzorowywać twoje zachowania i w sytuacjach konfliktowych też bić słabszych, np. kolegów na podwórku. Albo wyrośnie na osobę uległą, podatną na narzucanie woli przez ludzi agresywnych . Klapsy są mało skuteczne. Dziecko pilnuje swojego zachowania wtedy, gdy jesteś w pobliżu, a gdy tylko znikasz mu z oczu – rozrabia. Po prostu nie rozumie, dlaczego coś jest niedozwolone. Chce jedynie uniknąć kary. Bicie łamie szacunek dziecka do samego siebie. Może ono potem gorzej sobie ze wszystkim radzić, bo poniżane klapsami, straci wiarę we własne możliwości. Wymierzając klapsy, osłabiasz swój autorytet w oczach dziecka . Nie uczysz go szacunku do siebie, tylko pokazujesz, że mamy trzeba się bać. A kara oparta na strachu to tresura, nie wychowywanie. Stosowanie klapsów często prowadzi do eskalacji przemocy. Najpierw, kiedy dziecko cię nie słucha, dajesz mu jednego klapsa, a potem – gdy dalej jest niegrzeczne – stajesz się bezradna i… wymierzasz kolejne. Zobacz też: Jak karać i nagradzać dziecko? - wywiad z psychologiem 2. Jak wyciszyć rodzicielski gniew? Choć często przekonujemy siebie, że klapsy jednak służą dziecku, psycholodzy nie mają wątpliwości – klaps służy... Jak pobrać i aktywować bon turystyczny: instrukcja rejestracji na PUE ZUS (krok po kroku) Ukraińskie imiona: męskie i żeńskie + tłumaczenie imion ukraińskich Mądre i piękne cytaty na urodziny –​ 22 sentencje urodzinowe Ile wypada dać na chrzciny w 2022 roku? – kwoty dla rodziny, chrzestnych i gości Gdzie nad morze z dzieckiem? TOP 10 sprawdzonych miejsc dla rodzin z maluchami Ospa u dziecka a wychodzenie na dwór: jak długo będziecie w domu? Czy podczas ospy można wychodzić? 5 dni opieki na dziecko – wszystko, co trzeba wiedzieć o nowym urlopie PESEL po 2000 - zasady jego ustalania Najczęściej nadawane hiszpańskie imiona - ich znaczenie oraz polskie odpowiedniki Gdzie można wykorzystać bon turystyczny – lista podmiotów + zmiany przepisów Urlop ojcowski 2022: ile dni, ile płatny, wniosek, dokumenty Przedmioty w 4 klasie – czego będzie uczyć się dziecko? 300 plus 2022 – dla kogo, kiedy składać wniosek? Co na komary dla niemowląt: co wolno stosować, czego unikać? Urwany kleszcz: czy usuwać główkę kleszcza, gdy dojdzie do jej oderwania? Bon turystyczny – atrakcje dla dzieci, za które można płacić bonem 300 plus dla zerówki w 2022 roku – czy Dobry Start obejmuje sześciolatki? Jak wygląda rekrutacja do liceum 2022/2023? Jak dostać się do dobrego liceum?

Wyświetl profil użytkownika Dorota Zawadzka na LinkedIn, największej sieci zawodowej na świecie. Dorota Zawadzka ma 2 stanowiska w swoim profilu. Zobacz pełny profil użytkownika Dorota Zawadzka i odkryj jego/jej kontakty oraz stanowiska w podobnych firmach.

Opis Dorota Zawadzka znana z programów ,,Superniania i Świat według dziecka podpowiada, jak radzić sobie z problemami dzieci w wieku 6-12 lat. Porusza tematy, z którymi najczęściej borykają się rodzice - zarówno te, związane ze sferą emocjonalną jak i fizyczną. Mówi o dojrzewaniu, okazywaniu uczuć, podejmowaniu samodzielnych decyzji, uzależnieniu od Internetu, o tym jak rozwijać w dziecku pasje, jakie stosować wobec niego kary i nagrody i jak być dla niego autorytetem. Sporo miejsca poświęcono szkole, której początek jest dla dziecka najczęściej szokiem. Pierwsza książka na rynku, która tak dogłębnie zajmuje się problemami wychowania dzieci w wieku wczesnoszkolnym.

Dorota Zawadzka: „Pozwól dziecku, żeby sobie trochę potupało nogą…” Data: 25 września 2013 / 20:13 Data: Aktualizacja: 25 września 2013 / 20:33 Facebook Twitter. W Rybniku zorganizowano warsztaty ze znaną psycholog dziecięcą, Dorotą Zawadzką.

Gdy maluch osiągnie wiek mniej-więcej dwóch lat, ze spokojnego aniołka może zmienić się w niesforne, niegrzeczne dziecko, które nie chce słuchać rodziców i ma swoje zdanie, które podkreśla na każdym kroku. Wchodzi on wówczas w tak zwany bunt dwulatka. Dla wielu matek i ojców jest to naprawdę trudny okres, zwłaszcza jeśli nie są przygotowani na to, że maluch zaczyna żądać, pokazywać, co mu się nie podoba i nie jest już tak pokorny i posłuszny jak dotąd. Żeby poradzić sobie z buntem dwulatka, przede wszystkim trzeba zrozumieć, skąd się bierze i jakie zmiany zachodzą w dziecku. Co się dzieje, że spokojny maluch nagle zmienia się w małego terrorystę i jak sobie z tym poradzić? Objawy buntu dwulatka Bunt dwulatka może objawiać się różnymi zachowaniami, w zależności od temperamentu dziecka, ale również od zachowania rodziców i tego, jak będą reagować na bunt. Niektóre zachowania są jednak typowe, więc warto o nich wiedzieć, żeby szybko rozpoznać, że mamy do czynienia z buntem, a nie z jakimś poważniejszym problemem. W okresie buntu dziecko chce zrobić wszystko po swojemu, a cokolwiek zaproponuje rodzic jest złe i niewłaściwe. Co więcej, maluch w zdecydowany sposób domaga się tego, na czym mu zależy, często reagując na odmowę złością lub płaczem. Oprócz tego, ulubionym słowem dziecka staje się „nie”. Bardzo często malec odpowiada „nie” na każdą prośbę i propozycję rodziców. Z drugiej strony dziecko może bywać niezdecydowane i kapryśne. Nie zdziw się, jeżeli najpierw mówi, że jest głodne, a pięć minut później nie ma zamiaru niczego zjeść. Ten okres to również czas, w którym dziecko stale bada co może, a czego nie. Jest to wyjątkowo trudne dla rodziców, ponieważ z jednej strony chcą dla malca jak najlepiej, a z drugiej muszą postawić pewne granice, których dziecko nie może przekraczać. Walka między rodzicami a dzieckiem może przypominać przeciąganie liny – zarówno dziecko, jak i rodzice chcą postawić na swoim. Niestety maluch bardzo często reaguje krzykiem, złością, a czasami nawet agresją. Krzyk czy płacz może wywołać próba ubrania, kąpieli czy położenia malca do łóżka. W okresie buntu bardzo często zmieniają się nawyki i upodobania dziecka. Wiele dzieci odmawia jedzenia, które do tej pory było ich ulubionym, płacze, pluje, a nawet rzuca jedzeniem. Ile trwa bunt dwulatka? Bunt dwulatka tak naprawdę nie zawsze pojawia się u dzieci w wieku dokładnie dwóch lat. Zazwyczaj zaczyna się około 18 miesiąca życia, a kończy, gdy malec ma mniej-więcej 30 miesięcy. Oczywiście różne dzieci rozwijają się w różnym tempie, więc etap buntu może wystąpić wcześniej albo później. W tym czasie, oprócz szybkiego rozwoju fizycznego, następuje również rozwój emocjonalny. Dziecko zaczyna dostrzegać, że jest odrębną istotą, zaczyna mieć swoje zdanie i nie waha się go manifestować. Jak sobie radzić z buntem dwulatka: porady Dziecięcego buntu nie można się bać. Trzeba sobie zdać sprawę z tego, że rodzice, jako osoby dorosłe i odpowiedzialne za swoje dziecko mają władzę i podejmują ostateczne decyzje. Bunt i pogorszenie zachowania jest czymś naturalnym i nie wynika ze złego wychowania, jednak to od rodziców zależy, jak wykorzystają ten czas, w którym dziecko może się wyjątkowo dużo nauczyć. Podstawą poradzenia sobie z buntem dwulatka jest zrozumienie, że zachowanie dziecka nie jest wymierzone przeciwko rodzicom. Maluch nie chce zrobić Wam na złość, po prostu szuka swojego „ja”, testuje co mu się podoba i co może robić. Jest to całkowicie normalny, naturalnie występujący etap rozwoju. Bunt dwulatka jest trudny dla samego dziecka, które poznaje siebie i uczy się jak być odrębną osobą. Poza tym, okres buntu jest prawdziwym wyzwaniem dla rodziców, którzy muszą poskromić malucha, wytrzymać jego kaprysy, a jednocześnie nie ulegać dziecku. Rodzice muszą wykazać się cierpliwością i wypracować odpowiednie podejście do dziecka. Nie sposób przecież bać się cokolwiek powiedzieć i stresować każdym wyjściem na zakupy czy posiłkiem. Należy też pamiętać, że to w dużej mierze od rodziców zależy, jak dziecko się zachowuje i czego się nauczy w czasie tego trudnego okresu kształtowania siebie. Bunt dwulatka: jak reagować na zachowanie dziecka? W kontaktach z maluchem, który jest akurat w okresie buntu, podstawą jest cierpliwość. Okazywanie dziecku zniecierpliwienia czy złości z pewnością w niczym nie pomoże. Jeśli czujesz, że zaraz wybuchniesz, policz do dziesięciu, odetchnij głęboko i przemyśl wszystko. Nie musisz reagować od razu, ponieważ impulsywna reakcja może nie być najlepsza. Jeżeli czujesz, że nie masz już siły do walki z dzieckiem, zrób sobie chwilę przerwy, ochłoń i dopiero wtedy powiedz dziecku to, co masz mu do powiedzenia. Podczas rozmowy unikaj krzyczenia i podnoszenia na malucha głosu. To tylko pogorszy sprawę, a dziecko stanie się jeszcze bardziej agresywne i również może zareagować krzykiem lub płaczem. Z drugiej strony daruj sobie długie przemowy i kazania. Mów prostymi słowami, buduj krótkie zdania, które dziecko zrozumie i przyjmie do wiadomości. Długie tłumaczenie sprawi, że maluch się zirytuje, zniecierpliwi, a i tak nie zrozumie i nie zapamięta wszystkiego z Twojej przemowy. Podczas sprzeczki nie szarp, nie popychaj ani nie bij dziecka! To zdecydowanie niedopuszczalne zachowanie, które wywołuje u dziecka jeszcze większą agresję. Musisz pokazać maluchowi, że jesteś starszy, mądrzejszy i masz nad nim przewagę. Karanie fizyczne jest oznaką słabości i bezsilności, dlatego nie pokazuj, że nie masz innego pomysłu na ukaranie dziecka i wyciągnięcie konsekwencji z jego zachowania niż bicie. Kolejną bardzo ważną kwestią podczas buntu dwulatka jest stawianie granic. Musisz być w tym konsekwentny, ponieważ jeśli chociaż raz odpuścisz, dziecko będzie wiedziało, że może pozwolić sobie na coraz więcej. Gdy tylko widzisz, że dziecko robi coś, co Ci się nie podoba, od razu reaguj, nawet jeśli nie masz na to siły i ochoty. Nie ulegaj, jeśli dziecko próbuje coś wymusić, musisz wyraźnie ustalić granice i się ich trzymać. Jeżeli maluch zaczyna krzyczeć i płakać na zakupach, bo nie chcesz mu kupić nowej zabawki, nie ulegaj tylko dlatego, żeby mieć spokój i szybciej wrócić do domu. Z drugiej strony nie praw dziecku kazań, utnij dyskusję mówiąc, że nie masz pieniędzy i nie kupisz tego, czego malec chce. Prawdopodobnie dziecko zacznie płakać albo obrazi się, jednak musisz to przetrwać. W takich sytuacjach musisz konsekwentnie i zdecydowanie trzymać się swojego zdania. Pamiętaj, że jeżeli ulegniesz dziecku, przyzwyczai się ono, że krzykiem albo płaczem może wymusić, co zechce. Musisz się nauczyć, jak przeczekać chwile histerii. Wtedy malec zobaczy, że jego krzyki i płacz nie robią na Tobie wrażenia, więc nic nimi nie osiągnie. Bardzo ważne jest też to, aby oboje rodziców było zgodnych w tym na co pozwalają dziecku, a na co nie. Jedno z rodziców nie może ulegać, gdy drugie zakazuje czegoś. Nawet jeśli nie do końca zgadzasz się z partnerem czy partnerką, nie podważaj jego decyzji w obecności dziecka. W kontaktach z dzieckiem musicie być zgodni, a jeżeli tak naprawdę nie zgadzacie się ze sobą, wyjaśnijcie to później, nie w momencie kłótni z dzieckiem. Ze względu na to, że dziecko w trudnym okresie buntu uczy się zachowań społecznych, obowiązujących zasad i chce mieć wybór, daj mu trochę przestrzeni. Dzięki temu malec będzie się uczył podejmowania decyzji i tego, że każda decyzja niesie ze sobą konsekwencje. Chodzi oczywiście o proste codzienne sprawy – zapytaj dziecko czy woli zjeść jabłko czy gruszkę, czy chce założyć czerwoną czy niebieską koszulkę. Takie błahe sprawy dadzą dziecku poczucie, że może decydować o pewnych kwestiach. Poza tym, informujcie dziecko o swoich planach. Dzięki temu maluch będzie czuł, że jest ważny, a jeśli coś mu się nie spodoba, będziecie mieli okazję dowiedzieć się, jaki jest powód niechęci i sprzeciwu. Mimo tego, że na pewno będzie Ci trudno poradzić sobie ze złością i agresją malucha, nie możesz mówić mu, że jest złym dzieckiem. Zaznaczaj, że nie podobają Ci się zachowania dziecka. Jeśli maluch zrobi coś dobrze, zachowuje się grzecznie, chwal go i doceniaj. Pokaż dziecku, że je kochasz, mów mu to, przytulaj, uśmiechaj się i zachowuj spokój. Może się zdarzyć, że podczas kłótni dziecko powie Ci, że Cię nie kocha albo nie lubi, jednak nie przejmuj się takimi deklaracjami. Pamiętaj, że to tylko dziecko i czasami może mówić i robić coś, czego nie końca rozumie i nie zdaje sobie sprawy ze swoich słów i postępowania. Jeżeli dziecko zrobi coś źle, okaż mu to, ale nie obrażaj się. Gdy dziecko przeprosi, przyjdzie się przytulić, nie złość się na nie dłużej. Wytłumacz co zrobiło źle, otwarcie powiedz, czym sprawiło Ci przykrość, ale nie wypominaj przy tym wydarzeń, które miały miejsce kiedyś, odnoś się do konkretnego zdarzenia. Sprawdź także: Jak sobie radzić z buntem u trzy- i czterolatków? oryoz. 486 417 261 32 359 416 227 187 349

bunt 2 latka dorota zawadzka